Οι 730 ημέρες!
Δεν ξέρω πώς τελικά μετράμε τον χρόνο, με αυτά που θυμόμαστε, με τις αναμνήσεις μας ή με αυτά που θέλουμε στην πορεία να ζήσουμε.
Ίσως τελικά, για άλλη μία φορά την απάντηση να την βρήκαμε εμείς οι επτά, στο προαύλιο ενός σχολείου. Γιατί ο χρόνος μπορεί να τσουλάει σαν μπάλα, μπορεί να είναι ένα μυστικό που θα το πει κάποιος πολύ γρήγορα, ίσως να είναι ένας αγώνας ποιος θα φτάσει πιο γρήγορα στις βρύσες. Ο χρόνος μπορεί να κινείται παράλληλα με όλα, όταν είσαι παιδί. Έχει χώρο για όλους και για όλα.
730 μέρες που οι καρδιές μας, αγόρασαν καινούργιο νούμερο. Αναμετρηθήκαμε πολλές φορές, αμφιταλαντευτήκαμε, μαζευτήκαμε, απλώσαμε, κάναμε σωστά και λάθη. Αλλά αποφασίσαμε να γυρίζουμε, πάντα πίσω στο προαύλιο και να τα αφήνουμε όλα εκεί.
Το είχαμε άλλωστε, δώσει υπόσχεση, είχαμε φιλήσει σταυρό, είχαμε δώσει τα χέρια, είχαμε κοιταχτεί στα μάτια με τους μικρούς μας οδηγούς, που μας άφησαν 730 μέρες, να βρισκόμαστε στο προαύλιο τους.
Σοφοί οι μικροί οδηγοί μας, μας γύρισαν πίσω, σε ένα χώρο, χωρίς χρόνο και μας είπαν με έναν δικό τους τρόπο, έτσι μπορείς να τα χωρέσεις όλα.
Ευχαριστούμε πολύ μεγάλους και μικρούς!! Για όλα.
Κάπου εδώ για εμάς, χτύπησε το κουδούνι, για να κάνουμε διάλλειμα ή να σχολάσουμε.
Η μαμά Ελένη. Η μαμά Ελευθερία.
Η μαμά Ιόλη.
Η μαμά Σοφία.
Η μαμά Γλυκερία.
Η μαμά Κατερίνα.
Ο μπαμπάς Μιχάλης.
